Foivos Polydoridis envisioned the future of the carob warehouse. He imagined it as a contemporary performance space where the audience would encircle the actors, becoming part of the unfolding event. He designed a floor plan as an imprint of his thoughts.

I believe you can continue a friendship by extending an idea.

Foivos, in his garage-atelier, making things, playing with circuits, springs, forms, and light.

A bricolage amphitheater, assembled and disassembled, like one of Foivos’ Sunday constructions. The amphitheater itself is a light fixture, drawing light from the ceiling and reflecting it back. The amphitheater was created from the very material of the building’s ceiling. The material, with its haziness, its unpredictable imperfections, the patina of use, engages in a dialogue with the concrete textures that sometimes resemble elephant skin, sometimes the surface of the sea.

This installation reimagines the amphitheater through the lens of computational design and structural efficiency. Conceived as a fully modular and demountable system, the structure is lightweight throughout, with no individual element exceeding 25 kg, making handling and on-site assembly fast, safe, and highly efficient.

At its core lies a parametric design process, combining custom algorithms with structural logic to meet performance requirements such as unobstructed sightlines, optimized seating capacity, and user comfort. Simultaneously, each component was precisely dimensioned to fit within standard industrial sheet metal sizes, significantly reducing material waste and fabrication costs.

The metal sheet steps are digitally fabricated and incrementally stiffened using CNC punching, enhancing vibration control and structural rigidity without adding bulk. Supporting trusses are fully foldable onto their base frames, forming pre-assembled, compact units that minimize storage volume and drastically accelerate erection time on site.

This project exemplifies the integration of advanced structural thinking, digital fabrication techniques, and computational workflows into a unified, deployable solution - designed for performance, precision, and efficiency.

The amphitheater builds its poetics through a collaboration of architect, engineer, and innovative technology. Just like the building that gave birth to it.

The amphitheater drew its basic layouts, the idea of light, texture, and construction logic from the building.

It can give back a lot. Through its modular construction and the ease of assembly it offers, it invites us to set it up and discuss together the future of the building and the area. It is lightweight, it is ephemeral, it can host the community’s explorations. The ephemeral can move with flexibility between the past and the present to meet a compatible future. It will do this and with the same ease, it can be gathered into a box and be ready for a new adventure. It is an amphitheater ship, it is its craftsman, its shipyard, but also its voyages.

Ο Φοίβος Πολυδωρίδης φαντάστηκε το μέλλον της αποθήκης των χαρουπιών. Την φαντάστηκε σαν ένα σύγχρονο χώρο θεάματος με τους θεατές να περιτριγυρίζουν τους ηθοποιούς με τρόπο που να αποτελούν και οι ίδιοι μέρος του δρόμενου. Σχεδίασε μια κάτοψη ως αποτύπωμα των σκέψεων του.

Πιστεύω ότι μπορείς να συνεχίσεις μια φιλία προεκτείνοντας μια ιδέα.

Ο Φοίβος μέσα στο γκαράζ-ατελιέ του να κατασκευάζει πράγματα, παίζει με κυκλώματα, με ελατήρια, με μορφές, με το φως. Ένα αμφιθέατρο μπρικολάζ, που στήνεται και ξεστήνεται, σαν μια από τις κυριακάτικες κατασκευές του Φοίβου. Το ίδιο το αμφιθέατρο είναι ένα φωτιστικό που παίρνει το φως από την οροφή και το ανταποδίδει.

Το αμφιθέατρο πήρε το ίδιο το υλικό της οροφής του κτιρίου για να γίνει. Το υλικό με τη θολούρα του, τις απρόβλεπτες ατέλειες του, την πατίνα της χρήσης, συνομιλεί με τις τσιμεντένιες υφές που θυμίζουν κάποτε δέρμα ελέφαντα, κάποτε την επιφάνεια της θάλασσας.

Η κατασκευή επαναπροσδιορίζει το αμφιθέατρο μέσα από το πρίσμα του υπολογιστικού σχεδιασμού και της δομικής αποδοτικότητας. Σχεδιασμένη ως ένα πλήρως αρθρωτό και αποσυναρμολογούμενο σύστημα, η κατασκευή είναι ελαφριά σε όλη της την έκταση, με κανένα μεμονωμένο στοιχείο να υπερβαίνει τα 25 κιλά, καθιστώντας τον χειρισμό και τη συναρμολόγηση επί τόπου γρήγορη, ασφαλή και άκρως αποτελεσματική.

Στον πυρήνα της βρίσκεται μια παραμετρική σχεδιαστική προσέγγιση, που συνδυάζει προσαρμοσμένους αλγόριθμους με δομική λογική για να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις όπως απρόσκοπτη θέα, βελτιστοποιημένη χωρητικότητα καθισμάτων και άνεση του θεατή. Ταυτόχρονα, κάθε στοιχείο διαστασιολογήθηκε με ακρίβεια ώστε να ταιριάζει σε τυπικά βιομηχανικά φύλλα μετάλλου, μειώνοντας σημαντικά τα απόβλητα υλικών και το κόστος κατασκευής.

Τα μεταλλικά σκαλοπάτια κατασκευάζονται ψηφιακά και ενισχύονται σταδιακά χρησιμοποιώντας διάτρηση CNC, βελτιώνοντας τον έλεγχο των κραδασμών και τη δομική ακαμψία χωρίς να προσθέτουν όγκο. Οι υποστηρικτικές δικτυωτές δοκοί είναι πλήρως αναδιπλούμενες πάνω στα βασικά τους πλαίσια, σχηματίζοντας προ-συναρμολογημένες, συμπαγείς μονάδες που ελαχιστοποιούν τον όγκο αποθήκευσης και επιταχύνουν τον χρόνο συναρμολόγησης επί τόπου.

Αυτό το έργο αποτελεί υπόδειγμα της ενσωμάτωσης προηγμένων δομικών αρχών, τεχνικών ψηφιακής κατασκευής και υπολογιστικών ροών εργασίας σε μια ενοποιημένη, αναπτύξιμη λύση - σχεδιασμένη για λειτουργικότητα, ακρίβεια και αποδοτικότητα.

Το αμφιθέατρο χτίζει την ποιητική του μέσα από μια συνεργασία αρχιτέκτονα, μηχανικού και καινοτόμας τεχνολογίας. Όπως και το κτίριο που το γέννησε.

Μπορεί να δώσει πίσω πολλά. Μέσω της αρθρωτής κατασκευής και την ευκολία της συναρμολόγησης που προσφέρει, μας προσκαλεί να το στήσουμε και να συζητήσουμε μαζί το μέλλον του ίδιου του κτηρίου αλλά και της περιοχής. Είναι ελαφρύ, είναι εφήμερο, μπορεί να φιλοξενήσει τις αναζητήσεις της κοινότητας. Αυτό θα το κάνει και με την ίδια άνεση θα μπορέσει να μαζευτεί σε ένα κουτί και να ετοιμαστεί για νέα περιπέτεια. Είναι ένα αμφιθέατρο-καράβι, είναι ο μάστοράς του, το καρνάγιο του, αλλά και τα ταξίδια του.